Droździk (Turdus iliacus) jest niewielkim drozdem o długości ciała ok. 19–23 cm, znacznie mniejszym od paszkota (Turdus viscivorus), kosa (Turdus merula) i kwiczoła (Turdus pilaris), a także nieznacznie mniejszym od śpiewaka (Turdus philomelos). Wierzch ciała jest podobnie ubarwiony do śpiewaka i paszkota czyli jest w miarę jednolicie brązowawy. Spód podobnie białawy z licznym ciemnym nakrapianiem też podobnym do śpiewaka jednak z charakterystycznymi rdzawoczerwonymi bokami. Rdzawoczerwone są również pokrywy podskrzydłowe widoczne w locie. Na głowie również charakterystyczna jasna brew nad okiem. Droździk zamieszkuje lasy iglaste i brzeziny strefy borealnej w północnej Europie oraz Azji.
W Polsce przebiega południowa granica zasięgu lęgowego droździka. Regularne lęgi zdarzały się na północnym wschodzie kraju – przede wszystkim w Puszczy Białowieskiej oraz na Bagnach Biebrzańskich. Gniazda zakładane są najczęściej na skrajach podmokłych lasów – łęgów oraz olsów. Na podstawie danych zebranych w latach 2004–2012 populację lęgową droździka w Polsce oszacowano na 50–150 osobników. Jednak najnowsze dane z lat 2019-2020 wskazują na dalsze wycofywanie się tego gatunku z naszego kraju i obecnie jest to gatunek na skraju wymarcia, choć na Czerwonej liście ptaków Polski miał status zagrożonego wymarciem. Co ciekawe również na terenie woj. łódzkiego były stwierdzane lęgi tego gatunku, przede wszystkim na terenie Spalskiego Parku Krajobrazowego gdzie miał gniazdować od połowy lat 60 do lat 80. Pojedynczy lęg stwierdził również pod Tuszynkiem w 1985 r. Zbigniew Kołudzki. Był to okres kiedy niewątpliwie gatunek ten był liczniejszy niż obecnie. Jednak później już nie potwierdzono lęgów tego drozda na terenie woj. łódzkiego. Gatunek ten jednak regularnie można obserwować w okresie migracji zwłaszcza wiosennej. W czasie jesiennej migracji zwykle jest słabiej widoczny jego przelot. Bardzo rzadko, ale zdarza się również ptaki te obserwować w okresie zimowym. Droździki migrują głównie nocą kiedy można usłyszeć ich przeciągły gwizd. Za dnia często żerują w stadach innych drozdów lub szpaków zarówno na łąkach jak i w lasach. Z mojego doświadczenia wynika, że częściej i liczniej można go spotkać wiosną w lasach zwłaszcza żyznych i wilgotnych. Na przełomie marca i kwietnia zwykle przypada szczyt przelotu tych ptaków i wtedy możemy natknąć się na stada liczące kilkadziesiąt a nawet kilkaset osobników tego gatunku. W ostatnich dniach również zaobserwowaliśmy wyraźny przelot droździków na naszych terenach.
Literatura:
Chodkiewicz T., Kuczyński L., Sikora A., Chylarecki P., Neubauer G., Ławicki Ł., Stawarczyk T. 2015. Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012. Ornis Polonica 56: 149–189.
Janiszewski T., Podlaszczuk P., Wężyk M., Wojciechowski Z. 2016. Czerwona Księga Ptaków Ziemi Łódzkiej. Towarzystwo Przyrodników Ziemi Łódzkiej. Łódź.
Tomiałojć L., Stawarczyk T. 2003. Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. PTPP „pro Natura”, Wrocław.
Wilk T., Chodkiewicz T., Sikora A., Chylarecki P., Kuczyński L. 2020. Czerwona lista ptaków Polski. OTOP, Marki.
Ławicki Ł., Beuch S., Chodkiewicz T., Wylegała P., Betleja J., Bzoma S., Cenian Z., Cymbała R., Czechowski P., Czyż S., Dębowski P., Dylik A., Górski A., Grygoruk G., Guzik W., Jankowski K., Kajzer Z., Krupiński D., Łukasik D., Matyjasiak Ł., Neubauer G., Sielicki S., Smyk B., Stasiak K., Wardecki Ł., Wężyk M., Wieloch M., Woźniak B., Zielińska M., Zieliński P., Sikora A. 2021. Kartoteka Rzadkich Ptaków w Polsce w roku 2019 - gatunki lęgowe. Ornis Polonica 62: 310–338.
Sikora A., Beuch B., Ławicki Ł., Wylegała P., Neubauer G., Betleja J., Bzoma S., Cenian Z., Czechowski P., Czyż S., Dębowski P., Dylik A., Górski A., Grygoruk G., Jankowski K., Kajzer Z., Krupiński D., Matyjasiak Ł., Bartosz Smyk B., Sielicki S., Stasiak K., Wardecki Ł., Wężyk M., Wieloch M., Woźniak B., Zielińska M., Zieliński P., Chodkiewicz T. Kartoteka Rzadkich Ptaków w Polsce w roku 2018 – gatunki lęgowe. 2020. Ornis Polonica 61: 259–283.
